Net als volwassenen, maken kinderen van alles mee in hun leven. Mooie, grappige, leuke en fijne dingen. Maar ook angstige, verdrietige, teleurstellende of zelfs onveilige dingen. Het ene kind uit dit in herleidbaar gedrag, het andere kind laat gedrag zien wat een ouder of volwassene niet direct koppelt aan iets wat het kind heeft meegemaakt of waar het mee kan zitten. Kinderen praten niet altijd over hun gevoelens en binnenwereld, zij laten het vaker zien in stemming of gedrag: woede, verdriet, angsten, machteloosheid, somberheid, een kind waarvan een ouder zegt: “mijn kind zit gewoon niet goed in zijn vel”.
Omdat spel van nature dé manier is voor kinderen om dingen te verwerken, sluit speltherapie mooi aan bij deze behoefte en vaardigheid van kinderen. Een kind zal in zijn spelverhalen uiten wat er in zijn binnenwereld speelt, waar het mee zit, wat het heeft meegemaakt en vaak ook waar het behoefte aan heeft. Middels spelpsychotherapeutische technieken en inzichten, sluit ik aan bij het kind en help ik om te begrijpen, te verdragen en te verwerken. Hierdoor voelt een kind zich gehoord en gezien. Het doorwerken van moeilijkheden maakt vaak dat een kind ook beter leert om te gaan emoties en situaties. Wanneer hierin binnen de veiligheid van speltherapie geoefend kan worden, kan het kind voelen en experimenteren hoe anders doen is. Vaak volgt hierop de stap naar anders (kunnen) doen “in het echte leven”. Dit maakt dat speltherapie ook bij regulatieproblemen werkzaam kan zijn.
Veel kinderen ervaren mijn spelkamer als een hele fijne en veilige ruimte. De eerste stap en belangrijkste stap die ik probeer te maken, is hen welkom te laten voelen, hen erkenning te geven en hen het gevoel te geven dat zij helemaal zichzelf mogen zijn. Hierdoor bouw ik aan het vertrouwen dat een kind moet voelen om zijn moeilijkheden met mij te delen in het spel. Dit alleen al, geeft vaak ruimte. Immers, samen iets dragen is minder zwaar dan alleen. In het proces dat volgt, krijgt het kind weer meer grip en vertrouwen in zichzelf en verbeterd de stemming vaak aanzienlijk.
In deze vorm van therapie, net als bij de andere vormen die ik kan gebruiken, spelen ouders een onmisbare rol. Ouders zijn dé belangrijkste volwassenen in het leven van een kind. Ik ga er vanuit dat een ouder zijn kind het beste kent. Dat betekent dan ook dat ik de ouders nodig heb en betrek in de therapie. Dit houdt in dat ik naast een intake met ouders, tussentijds contact en evaluatie momenten afspreek, net als uiteraard een afsluitend gesprek.
NB Voor cliënten vanuit de jeugdbescherming, is gezien de systemische complexiteit, meer nodig dan een traject in de basisggz. Verwijzers wordt verzocht om contact met een SGGZ praktijk of organisatie op te nemen.